آب ورودی مهمی برای تولید محصولات کشاورزی است و نقش مهمی در امنیت غذایی ایفا می کند. کشاورزی آبی ۲۰ درصد از کل زمین های زیر کشت را تشکیل می دهد و ۴۰ درصد از کل مواد غذایی تولید شده در سراسر جهان را شامل می شود. کشاورزی آبیاری به طور متوسط ​​در هر واحد زمین حداقل دو برابر کشاورزی دیم مولد است و در نتیجه باعث تشدید تولید و تنوع بیشتر محصولات می شود.

با توجه به رشد جمعیت ، شهرنشینی و تغییرات آب و هوایی ، انتظار می رود که رقابت بر سر منابع آب افزایش یابد و تأثیر خاصی بر کشاورزی داشته باشد. پیش بینی می شود جمعیت تا سال ۲۰۵۰ به بیش از ۱۰ میلیارد نفر برسد و این شهر چه شهری و چه روستایی ، برای تامین نیازهای اولیه خود به غذا و فیبر نیاز دارد. در ترکیب با افزایش کالری و غذاهای پیچیده تر ، که با رشد درآمد در کشورهای در حال توسعه همراه است ، تخمین زده می شود که تولید محصولات کشاورزی تا سال ۲۰۵۰ تقریباً ۷۰ درصد افزایش یابد.

با این حال ، تقاضای آب در تمام بخشها برای آب به ۲۵ تا ۴۰ درصد آب نیاز دارد تا از فعالیتهای پایین تر به بهره وری بیشتر به ویژه در مناطق دارای تنش آبی اختصاص داده شود. در بیشتر موارد ، انتظار می رود که چنین تخصیصی از طریق کشاورزی به دلیل سهم بالای آن در استفاده از آب تأمین شود. در حال حاضر ، کشاورزی (به طور متوسط) ۷۰ درصد از کل برداشت آب شیرین در سطح جهان (و حتی سهم بیشتری از “مصرف آب مصرفی” به دلیل تبخیر و تعرق محصولات) را به خود اختصاص داده است.

حرکت آب باید به صورت فیزیکی و مجازی باشد. حرکت فیزیکی آب می تواند از طریق تغییر در تخصیص اولیه منابع آب سطحی و زیرزمینی عمدتاً از کشاورزان به استفاده کنندگان شهری ، محیطی و صنعتی رخ دهد. آب همچنین می تواند به طور واقعی حرکت کند زیرا تولید غذاها ، کالاها و خدمات پرمصرف آب در مناطق فراوان آب متمرکز شده و در مناطق کم آب معامله می شود.

تخصیص مجدد آب بین بخشی و جابجایی چشمگیر آب به دور از کشاورزی نیز باید با بهبود بهره وری مصرف آب و بهبود سیستم های انتقال آب همراه باشد. بهبود کارایی استفاده از آب در کشاورزی نیز به تطبیق بهبود سیستم اصلی (خارج از مزرعه) با مشوق های مناسب برای سرمایه گذاری در مزرعه با هدف بهبود مدیریت خاک و آب بستگی دارد. چنین گزینه هایی مستلزم بهبود سیستم های انتقال آب برای ارائه خدمات کافی در صورت تقاضا و همچنین استفاده از فناوری های پیشرفته (مانند سنسورهای رطوبت خاک و اندازه گیری تبخیر و تعرق ماهواره ای) برای بهبود کارایی و بهره وری آب در کشاورزی است.

حل چالش های آینده مستلزم تجدید نظر کامل در مورد نحوه مدیریت آب در بخش کشاورزی و نحوه جایگزینی آن در چارچوب وسیع تری از مدیریت کل منابع آب و امنیت آب است. علاوه بر این ، طرح های آبیاری و زهکشی ، چه بزرگ و چه کوچک ، نشان دهنده کارهای عمومی برجسته پراکنده فضایی در فضاهای روستایی است. در نتیجه ، آنها یک وسیله منطقی برای بسیج فرصت های شغلی در جوامع هستند.

چالش های عملی آب در کشاورزی:

توانایی بهبود مدیریت آب در کشاورزی معمولاً با سیاست های ناکافی ، ضعف عمده سازمانی و محدودیت های مالی محدود می شود. موسسات حیاتی دولتی و خصوصی (شامل وزارتخانه های کشاورزی و آب ، مقامات حوزه ، سازمان های آبیاری ، مصرف کنندگان آب و سازمان های کشاورزان) عموما فاقد محیط مناسب و ظرفیت های لازم برای انجام موثر وظایف خود هستند.

به عنوان مثال ، مقامات حوضه غالباً توانایی محدودی در اجرای تخصیص آب و دعوت از ذینفعان دارند. موسساتی که متولی توسعه آبیاری هستند اغلب خود را محدود به طرح های مقیاس بزرگ سرمایه می کنند و تمایل دارند به جای ایجاد فرصت هایی برای تأمین مالی خصوصی کوچک و مدیریت آبیاری ، به رویکردهای مبتنی بر بخش دولتی تکیه کنند. کشاورزان و سازمانهای آنها همچنین اغلب به چارچوبهای تشویقی بسیار مخدوش در زمینه قیمت گذاری آب و سیاستهای حمایتی کشاورزی پاسخ می دهند ، که مانع پیشرفتهای مثبت بیشتر در این بخش می شود.

علاوه بر این ، اکثر دولتها و استفاده کنندگان از آب در سرمایه گذاری مناسب در نگهداری سیستمهای آبیاری و زهکشی (I&D) موفق نمی شوند. در حالی که مدیریت و عملکرد ناکافی ممکن است در عملکرد ضعیف سیستم های I&D نقش داشته باشد ، به ویژه عدم نگهداری کافی از سیستم ها منجر به کاهش عملکرد آنها و نیاز بعدی به توانبخشی می شود. این عدم تأمین بودجه کافی برای نگهداری سیستم های I&D منجر به چرخه “ساخت-غفلت-بازسازی-غفلت” شده است که معمولاً در این بخش مشاهده می شود.

با توجه به محدودیت های موجود در بالا ، بخش مدیریت آب کشاورزی در حال تغییر موقعیت خود در جهت ارائه خدمات مدرن و پایدار است. این یک رویکرد آب منحصر به فرد در ساختمان انعطاف پذیر پیشنهاد می کند
خدمات آب و حفظ منابع آب ، ضمن مدیریت خطرات مربوط به تأثیرات اجتماعی و اقتصادی وسیع تر مربوط به آب. این شامل تغییر حکومتداری و ارائه خدمات و همچنین حمایت از حوزه آبخیزداری و سبز شدن بخش است و می توان با ارائه انگیزه های بهتر برای نوآوری ، اصلاحات و پاسخگویی به این هدف دست یافت.